DANSEN IN HET DONKER

Burn-out. Ik had een mooie tekst geschreven over mijn burn-out. Maar ik voelde het niet. Iets in mij wilde roepen: het is gewoon heel kut. Het is vaak wachten tot het orkaangevaar is gaan liggen maar je toch midden in de storm zit. Het is wenen, roepen en zo moe zijn.

Ik wou dat ik kon zeggen dat het mooi was en poëtisch. Maar in alle eerlijkheid was het lelijk en rommelig. Het waren alle gevoelens ineens en sommige dagen ook gewoon niks.

De douche instappen en er nog meer moe uit te komen dan je erin gegaan bent.

Zitten staren naar de muur met gedachten op volle toeren. Om dan weer te vergeten wat je aan het doen was.

Op sommige dagen, zet je wat voelt als tien stappen vooruit en dan op andere zet je er weer vijf achteruit.

Je wilt gezien worden, geknuffeld, getroost. Maar tegelijk wil je diep in je dekens verdwijnen en helemaal niemand zien.

Het gevoel hebben dat je iedereen rondom jou teleurstelt. Er niet kan zijn op een manier dat je zo graag wilt.

Je wilt roepen maar de woorden komen niet. Dan wil je wenen maar de tranen komen niet. Dan plots komt alles tegelijk.

Je wilt een vinger wijzen en een schuldige aanduiden maar die is er niet. Je moet kijken naar jezelf, naar je schaduw, de doos die je dicht deed in je hoofd en zwoer nooit meer open te doen.

Je moet gaan voelen op een moment dat alles zo hard binnenkomt om te leren dat je bootje altijd zal blijven verder kabbelen.

Het is beseffen dat je er nog lang niet bent, ook al denk je dat het wel weer gaat.

Je moet je grenzen leren kennen en die leren aangeven. Oh en dat is zo moeilijk. Want je stapt zo snel in de modus ‘ik kan het wel weer allemaal’.

Van alles wat er in mijn leven al gebeurd is, is dit één van de moeilijkste dingen. Omdat je lichaam ook gewoon niet meer mee wilt. Het roept keihard ‘stop’. Signalen negeren is geen optie meer.

Daarnaast ben je niet meer de persoon die daarvoor was. Je werkt aan jezelf en leert van jezelf en leven houden op een manier die je daarvoor niet kende. Ook al is dat hard werken in therapie.

Maar ergens op de moeilijkste momenten wil je stiekem zo graag dat alles gewoon is zoals daarvoor. Omdat het gemakkelijker is, dan zo hard werken om je plekje weer te vinden.

Misschien is burn-out wel leren dansen in het donker. Wetende dat het licht wel zal aangaan, wanneer de tijd rijp is.

Anne Colette