HARTSLAG

Voor de eerste keer in mijn leven weet ik niet wat de volgende halte is. Dat is eng. Zeker voor iemand die op jonge leeftijd alles in een plan had gegoten. Ik had een prachtig beeld van hoe mijn leven er moest uitzien en waar ik naar verlangde.

Maar …  

Het leven, houdt niet zo van plannetjes, van ‘willen en moeten’. Het houdt er niet van om in bochten gewrongen te worden. Waar het wel van houdt is vrij te vloeien, te bloeien, zich te verliezen in hoekjes en kantjes. Even te blijven plakken om daarna snel weg te lopen. Het houdt ervan om te zijn, ongedwongen in al haar vormen. 

Het was een heel romantisch beeld van een tiener dat plan van mij. Het leven liep op sommige vlakken anders en maar goed ook. Maar in die tiener met dat plan zat ook een soort hoop, een soort drang naar verandering maar vooral ook naar dat zijn, ongedwongen.

Die tienerhanden hielden tegelijk als een malle vast aan dat plan. Om bepaalde dingen in haar leven te bereiken die haar toestemming zouden geven om genoeg te zijn om waardig te zijn.

Nu ik dichter bij de kern kom van wie ik ben. Vraag ik mij af wat mijn echte dromen zijn? Wat ik diep vanbinnen echt wil? Welke keuzes maakte ik/maak ik hand in hand met die tienerdrang om als genoeg en waardig bestempeld te worden.  

Ergens ben ik beginnen luisteren naar de hartslag van een ander om aan te geven dat ik leefde. Ik volgde hun ritme, ik zag mezelf hoe zij mij zagen, ik was wie ik dacht dat ik moest zijn. Ik was er van overtuigd dat ik er was om hun dromen mee waar te maken. Ik bouwde met lieve lust mee aan hun volgende stap. En verloor mezelf in dat proces en hield mezelf klein en blind voor mijn eigen potentieel.

Nu sta ik voor de eerste keer oog in de oog met de spiegel van het leven. Het ongedwongen vloeien. Het dicht bij jezelf blijven maar je soms ook gewoon verliezen in de hoekjes en kantjes. Te lang blijven stilstaan en soms iets te snel weglopen bij iets wat je afschrikt.

Het is alsof alles dat niet meer past aan het oppervlak komt. Soms is dat iets figuurlijk, soms is dat iets letterlijk zoals de kleren die ik draag. Alsof ik nog in een uniform van vroeger stap. Ik ben stilletjes die laagjes van mij af aan het laten glijden.  

Ik ben aan het groeien, voelen, loslaten en tegelijkertijd aan het omarmen. Ik laat mezelf zien in al mijn kwetsbaarheid en ik zie de wijsheid die daarin schuilt.

Ik weet misschien niet wat de volgende stap is, maar ik heb het gevoel dat ik mijn innerlijke kompas kan aantikken in de vorm van mijn eigen hartslag. Mijn eigen ritme, mijn eigen dromen en mijn eigen dans door het leven.

Anne Colette