MIJN MAMA

Ik wil jou vasthouden en nooit laten gaan. Ik wil jouw geur, jouw lach, jouw knuffels in mij opnemen en ze diep in mijn hart laten zinken, het mij laten omarmen.

Mijn leven begon met jou en nu eindigt de toekomst die ik mij altijd inbeeldde zonder jou erin.

Mama, hoe moet ik op een dag zonder jou verder?  

Kanker nam al elk stukje dat jou jou maakte én op een dag neemt het jou helemaal weg. Het stukje dat mij mij maakte, het stukje dat ons ons maakte, het stukje dat ons wij maakte. Wij vier tegen de wereld.

Ik wou dat ik mensen kon vertellen dat onze wereld in de fik staat. Dat ons huis ingestort is, de brug naar de toekomst weg is. Ik wil als een klein kind schreeuwen, mensen tegen de schenen schoppen.

Kijk dan toch!? Maar niemand die het ziet, hoe kunnen ze het ook zien? Jij die het allemaal draagt alsof het niks is, alsof dit nu eenmaal zo hard had moeten zijn.

Soms zeg je dat jezelf niet meer herkent als je in de spiegel kijkt. Ik wou dat ik jou op die momenten kon laten zien wat ik zie, wie ik zie.

Een fantastische mama, de schoonste vrouw van papa, een trotste dochter, de handigste Harry, de beste kok, de hardste vechter, de grapjas, de creatieveling. De enige persoon met de unieke gave om de ruimte te vullen met warmte en te zorgen voor echt alle mensen om haar heen.

Mijn prachtige mama, die op de moeilijkste dag in haar leven gewoon zei ‘I got this’ en nooit meer terugkeek. Amper leunt op de mensen om haar heen. Mijn mama aan wie ik vaak de vraag stel: hoe doe jij dit toch allemaal?  

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet trots ben op wie jij bent, op de mama die ik heb. Ik hoop oprecht dat jij op een dag al deze dingen ziet terug staren in de spiegel.

Gelukkig is die verschrikkelijke dag er nog niet, we hebben nog wat ‘extra’ tijd afgekocht. Nog zoveel te beleven, nog zoveel te delen. Dat gaan we doen, zo lang het kan.

Samen, wij vier tegen die stomme kanker.

Anne Colette