VOOR OPA

Ze hadden je voor het raam in de rolstoel gezet. Een stereotiep beeld vond ik. In gedachten verzonken zat je met de rug naar ons toe.

Onze stemmen brachten onrust in het tafereel dat zich voor ons afspeelde, maar je was zo blij om ons te zien.

Ik vroeg me af of je zag wat er buiten allemaal gebeurde. Het konijntje dat vrolijk over het pad de struik in huppelde, de vos die er achteraan snelde. De bomen die dansten in de wind.

Op dat moment wou ik in je hoofd kruipen en kijken waar je aan dacht. Misschien aan vroeger of al aan straks aan het eten. Het was immers al bijna vijf uur. Ik wou een warm deken leggen over je zorgen en ze wegnemen. Ik wou je hoofd vullen met leuke en goede herinneringen.

Over twee weken word ik eenennegentig, Anne. De trots spatte van je gezicht, maar toen kwam het verdomde zinnetje: Als ik het nog haal.

Stiekem brak mijn hart. De toekomst wordt korter, dat weet Opa maar al te goed. Eigenlijk is het rusthuis de laatste tramhalte. Hier zal hij zijn laatste adem uitblazen.

Mijn mooie opa die één was met de natuur en net niet zijn wandelschoenen aanhield in bed. Nu zit jij te staren naar wat jouw leefwereld ooit was, wetend dat jij sneller dan je wilt naar de eeuwige jachtvelden zult gaan.  

Vroeger vond ik het maar niks als ze mij met jou vergeleken. Maar ondertussen ben ik blij dat ik op jou lijk, op mijn opa. Die nooit opgaf, die gepassioneerd kon vertellen over de mesthoop en al zijn bewoners.

Je was misschien niet een ‘gewone’ Opa, je vroeg ons op jonge leeftijd al over de politiek in Tongeren. Stuurde allerlei krantenartikelen op, uit De Standaard, die we zeker moesten lezen. Zette ons bij een logeerpartijtje al om zeven uur uit ons bed. Bombardeerde ons met allerlei nieuwsfeiten en wou onze mening weten. Nam ons mee naar musea, die wij als klein kind nog niet helemaal begrepen. Al deze dingen apprecieerde ik pas op latere leeftijd.

Maar Opa wat jou echt uniek maakte is dat je nooit wou stoppen met bijleren. Ik heb met jou zoveel eerlijke gesprekken gehad over van alles en nog wat. Je was oprecht geïnteresseerd en stelde je mening maar al te vaak bij als je meer over een bepaald onderwerp te weten kwam.

Jij deed het toch maar allemaal, een huishouden regelen en voor oma zorgen nadat ze een herseninfarct kreeg. Misschien dook je af en toe stiekem weg in je bureau vol boeken om wat te bekomen van alles. Maar die rust was je zo gegund.

Een tijdje geleden maakte je je zorgen over je afscheid. Je wil een mooi boekje met anekdotes, want dat had je gezien bij de vele vrienden die je ondertussen al verloren hebt.

Wel Opa, dit is wat ik zou zeggen. Ik zou afsluiten met: Bedankt om mij te leren hoe ik sans gêne om hulp moet vragen. Ik zie je graag.

Om het met jouw stopwoordje af te sluiten: C’est ça.

Anne Colette