Big City Life #1: Wat nu?

Daar stond ik dan, ontslaan. Geen job meer én nu? Ik wist het even niet meer. Op mijn gesprek zei ik nog: ‘Oh ok, ik begrijp het helemaal. Door corona niks aan te doen.’ Iets te enthousiast, zo ben ik altijd in crisissituaties. Head in gear en focus maar altijd met enthousiasme. Het positieve zien. Eerlijk? Mijn wereld stortte in. Ik deed mijn job graag, en had de leukste collega’s van ’t stad. Daarnaast kwam ook de grote vraag:  Was het dit nu? Mijn geweldige avontuur in Antwerpen?

Bijna een jaar geleden besloot ik voor mijn grote droom te gaan. Antwerpen. Ik ging het gewoon doen. Wat had ik te verliezen? Met een geweldige familie én fantastische vriendinnen achter mij, waagde ik de stap. Eerlijk? Het is niet gemakkelijk, ik mis mijn gezinnetje én vriendinnen elke dag. Het ‘ik ben er over 20 minuten’ is iets van 2 uur geworden. Dat vroeg heel wat plannen, gooi corona en quarantaine in de mix én ook dat was een avontuur. Maar hey, er is altijd nog een Whatsappéro of brunch. Voor alles een oplossing. Ik ga niet liegen: het vroeg ook heel wat paniekbelletjes naar mijn ouders.

Maar dit leven, dit stukje droom dat ik hier heb opgebouwd de laatste tien maanden, dat is echt alles wat ik ooit wou. Ik ben hier opengebloeid, ik heb mezelf gevonden ben nog closer met mijn gezin én mijn familie hier dan ooit. Mijn vriendinnen hoor ik meer dan daarvoor. En oh ja die coole job, voor zolang die duurde was heerlijk. Elke dag, en dat klinkt misschien cliché ( ik weet het), zelfs op dagen waarop je ontslagen wordt, denk ik ‘wat ben ik een gelukzak’.

‘Everything is a season’, mooie maar harde woorden. Deze job was een season én wat voor eentje. Intens, boeiend, leuk én soms minder leuk (thanks corona).

Wat nu? Wenen – Dansen – Wenen – Dansen – Eten – Slapen. Het perfecte crisismanagement combo. Oh en paniekbellen naar de ouders natuurlijk ook. Antwerpen, je bent nog niet van mij af. Zoveel is alvast zeker!

Anne Colette