Het is tijd voor een winterslaap. Lange wandelingen gewikkeld in een dikke jas. Warme douches met kaarsjes aan in de badkamer. Uitslapen zonder wekker. Yogalesjes en brunch. Talrijke knuffels en babbels met mijn lievelingsmensen. Boeken lezen met een dekentje in de zetel. Lekker eten aan de kersttafel en gezellig samen zijn met familie. Schrijven en je creatieve geest de vrije loop laten. December is geen oogstmaand. Het is net de periode om te verzachten, te herbronnen en de batterijtjes op te laden. Het is de maand waar ik elk jaar…

Wij hebben als maatschappij vaak een hekel aan rommel. Je leven moet glad in de plooi liggen, geordend zijn netjes in een doosje. Alsof een professionele organiseerfirma er doorheen is gegaan. Misschien is het de vloek van social media of de druk om alles onder controle te willen hebben.   Er zit zoveel schoonheid in een beetje rommel en wat wou ik dat ik wat meer kon laten rondslingeren. Minder bang voor de consequenties. Gewoon rommelig zijn. Lekker vallen over je eigen gevoelens of nog eens trappen op de ene…

Voor de eerste keer in mijn leven weet ik niet wat de volgende halte is. Dat is eng. Zeker voor iemand die op jonge leeftijd alles in een plan had gegoten. Ik had een prachtig beeld van hoe mijn leven er moest uitzien en waar ik naar verlangde. Maar …   Het leven, houdt niet zo van plannetjes, van ‘willen en moeten’. Het houdt er niet van om in bochten gewrongen te worden. Waar het wel van houdt is vrij te vloeien, te bloeien, zich te verliezen in hoekjes en…

He texted me and said: ‘I think I missed the cue to kiss you’.He did. We did. We both wanted to but missed the moment. We both agreed that the kiss would naturally follow the next time we saw each other. In our eagerness we began to contemplate recreating the moment that exact same night.But it would feel forced, not like a natural evolution of a great date. It made me think of the many times in our lives were we miss cues. Sometimes we notices the missed cues right…

We nemen in het leven vaak genoegen met. We slikken, stellen ons niet te veel vragen, zijn sterk, strijdvaardig en veerkrachtig en gaan gewoon door. We zijn flink. Een baby wordt geboren en is net als een witte pagina in een boek. Enkel het DNA is op voorhand bepaald maar de rest zoals als onze overtuigingen, zelfbeeld, waarden en normen, etc liggen nog helemaal open.  Hoe meer we groeien, worden die pagina’s gevuld en worden we gevormd door gebeurtenissen in de omgeving waar we dagelijks in vertoeven (school, opvoeding, hobby’s,…

We staarden naar elkaar in de spiegel. Zij met een open blik en ik ééntje met een frons. Waarmee ik elk detail van haar bespeurde en besmeurde met een oordeel. Ik zag littekens en dacht hoe anders het mij maakte. Zij droeg de littekens met trots en zag ze als een teken van heling. Ik zag elke bult en rol als er eentje te veel. Zij omarmde ze en maakte ze deel van het geheel. Ik heb zo gevochten met haar, haar veracht en haar weggeduwd als bijkomstig. Ik ben…

Het afgelopen jaar stond in het teken van Beyoncé haar Renaissance en Taylor Swift nam haar kracht terug door haar eigen muziek opnieuw uit te brengen als Taylor’s Version. Ik kan alleen maar beamen dat ook mijn afgelopen levensjaar in het teken stond van wedergeboorte en het tijd was om mijn eigen versie van het leven te ontdekken. Op één jaar tijd kan je leven er zo ontzettend anders uitzien. Dan pas besef je dat de slechte tijden de deur openen naar iets nieuws en beter dan je zou durven…

Ik zat op de fiets mijn haar fladderde in de wind. De route kende ik als mijn broekzak. Meer dan 100 keer had ik hem al gedaan de afgelopen jaren. Toch was dit de laatste keer dat ik hem zou doen met die bestemming als laatste halte.   Ik was vrij, zo vrij als een vogel en ik kon doen wat ik wilde. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik mijn kracht terugnam en een duidelijke grens stelde. Toen had ik niet door dat deze stap het…

Als een piraat heb ik het afgelopen jaar de ingewikkelde schatkaart van mijn leven proberen te ontcijferen. Ooglapjes werden bruusk weggesmeten om delen te kunnen aanschouwen zoals ze werkelijk waren. Er werd een nieuwe koers bepaald en met wind in de zeilen voeren we naar prachtige eilanden. Eilanden waar je ziel kan zegenvieren en je niet langer hoeft te verstoppen wie je echt bent. Het was fantastisch, intens, lachwekkend, zalig en tegelijk soms ook verdrietig. Het was een proces van loslaten en afscheid nemen maar ook ééntje van ein-de-lijk weer…

Pietje de dood hijgt in onze nek. Elke keer komt hij aan de deur kloppen. Wij doen de deur open en smeken voor extra tijd. Hij staat het toe maar niet zonder een stukje mee te nemen van wat mijn mama mijn mama maakt. Niet zonder ons te doen rillen van onmacht en woede. Niet zonder ons te doen beven, dat dit wel eens de laatste behandeling zou kunnen zijn. De laatste wandeling naar de pijnbank. Dan breekt een nieuwe dag aan, de zon schijnt en wij gaan door. Alsof…