BRIEF 1 – ANNEKE

Vandaag wordt ze dertig. Dat klein enthousiast en veel te lief kindje zou haar ogen niet geloven als zou zien wie er nu terug staart in de spiegel.

Ze was zo op zoek naar een plek waar ze thuishoorde dat ze niet zag dat ze al die tijd gewoon thuishoorde bij haarzelf, de mensen die haar graag zagen om wie ze is en de wereld in zijn geheel. Misschien legde ze haar waarde wel iets te veel bij de buitenwereld en op het puntje van de kwade tongen.

Toen ze klein was verloor ze zich uren in haar creatieve wereld. Ze las, knutselde, speelde toneel in haar eentje of met haar zus, danste, ging op ontdekkingsreis doorheen het huis, schreef, nam veel foto’s & video’s op en maakte Word-art op de computer. Het gaf haar zuurstof om de dagen door te komen. Zuurstof die ze soms miste in het vaste ritme van school waar ze niet altijd kon aarden. Hoezo waren andere kinderen niet even gevoelig als zij?

Over de jaren heen verloor ze wel eens de weg. Dat was zeker te danken aan haar slecht oriëntatievermogen enerzijds (some things never change). Anderzijds leefde ze vaak volgens de hartslag van een ander om die van haar aan te geven. Ze bouwde muren om haarzelf veilig te houden. Ging op zoek naar die zuurstof die ooit een tweede natuur was en hoe ze dat waakvlammetje in haar weer kon aanwakkeren tot een fantastisch haardvuur. Haar hart brak in duizend stukjes en toch was daar die lijm in de vorm van (zelf)liefde die het weer goed maakte.

Elke zijweg bracht haar dichter bij de essentie van wie ze was. De kleine versie van haarzelf. Altijd enthousiast, vol liefde, genieter, kwetsbaar, zacht, ongelofelijk sterk, heerlijk eerlijk, doorzetter, lachgraag, gever.

Eigenschappen die de basis vormen van haar zijn en nooit zullen veranderen. Soms lagen ze uit bescherming even verborgen onder een schild. Omdat ze bang was om weer gekwetst te worden.  Alleen had ze niet altijd door dat het uit haar poriën sijpelt ook al wil ze het niet prijsgeven.

Nu kan ze die eigenschappen omarmen en laat ze dat schild al maar vaker vallen. Ze beseft dat jezelf verliezen en opnieuw vinden één van de leuzes van het leven is.

Een ding is zeker – het leven is te kort om niet helemaal te zijn wie je bent. Onaf, niet perfect, maar wel perfect jezelf.

Het is een voorrecht om Anneke te zijn. Vandaag klink ik op alle versies die ik ben geweest en alle versies die ik nog zal zijn. Op de mensen die haar hebben gekoesterd, nog steeds koesteren en mee elk hoofdstuk van haar leven inkleuren. Op het verleden en de toekomst. Op de liefde die zo rijkelijk elke dag aanwezig is.

Wat ben ik een gelukzak en zo ontzettend dankbaar.

Anne Colette