BRIEF 2 – DUIF

Jouw daden maakte er eentje van mij die geringd werd. Beknopt in het vrij leven. Terwijl jij vrij kon vliegen waar je maar wilde. Zo voelde het toch heel lang aan.

Misschien begrijp ik het nu eindelijk. Die duif die moest leren liegen om een nest te bouwen, om gezien te worden. Die zich groter moest voordoen om niet bestempeld te worden als kwetsbaar.

Alles wat ik zo vrij was. Kwetsbaar, eerlijk en gewoon mijzelf. Dus misschien zag jij mij als de vrije duif en was jij de geringde in het leven.

Jouw daden hebben mijn leven heel wat complexiteit bezorgd. Het heeft mij wel niet bitter gemaakt. Enkel heel voorzichtig en er zijn wat muren gebouwd. De essentie van wie ik ben, is nooit weggegaan. Dat  zit in mij en kan je niet zomaar doen verdwijnen. Hoe hard je ook je best deed.

Ik ben nog steeds lief, eerlijk en vooral mezelf. Ik heb een vuur in mij branden dat niet makkelijk uit te doven is.

Ja ik vind het ontiegelijk moeilijk om een feestje of groep alleen binnen te wandelen. Mijn handen zullen trillen, mijn drankje zal hoogstwaarschijnlijk gemorst worden. Mijn fight or flight schiet aan en we zijn vertrokken voor een tijdje. Ik zal de ogen of de warme knuffel van de mensen die ik ken opzoeken en als die er niet zijn dan zal een leuke babbel mij geruststellen.

Het heeft mij jaren gekost om erachter te komen hoe diepgeworteld die ervaring zit. Hoe hard ik mezelf op de achtergrond plaats en liever niet gezien wil worden. Bang om kwetsbaar te zijn, niet goed genoeg of net te veel. Het gevoel dat jij mij gaf weerschalt dus nog in mijn zenuwstelsel. Dat is soms heel vervelend, maar toch neem ik het je niet kwalijk.

Op een dag zal dat gevoel wel minderen en zal dat klein Anneke van toen ze negen was niet meer in mijn hand knijpen als een gek. Maar je wist die sporen niet zomaar uit, daar gaat tijd over en zachtheid.

Twee dingen die jij niet had toen we klein waren en ik niet kreeg van jou. Tijd & zachtheid om onszelf te zijn en rustig te ontplooien.

Er zijn heel wat muurtjes moeten afgebroken worden om te beseffen dat ik niet geringd was en beknopt in mijn vrij leven. Dat ik veilig ben. Ervaringen schreeuwden luider soms dan mijn essentie en de realiteit.

Ik kan elke dag zijn wie ik ben. Ik ben omringd met mensen die mij graag zien om wie ik net ben. Misschien is het wel dankzij jou dat ik op zoek ga naar mensen die dezelfde intenties hebben en even hard voor het leven en onze band gaan als ik.

Ergens moet ik je dus bedanken, maar hoewel ik je niks kwalijk neem, kan ik dat niet. Want als ik kijk naar dat kleine meisje die ik was, dan breekt mijn hart in duizend stukken. Dat is het stukje dat ik wil eren en ik wil er voor haar zijn. Want zij heeft hard gewerkt om op dit punt te komen, om mensen toe te laten en haarzelf graag te zien en vertrouwen te hebben.

Ik hoop dat je die ring om je poot hebt kunnen loswrikken en zijn wie je echt bent. Je kan omgeven met mensen die je graag zien om wie je bent en net niet bent.

Iedereen verdient dat, elke versie van jezelf verdiende dat, zelfs die van jou als pester.

Want misschien als je gewoon jezelf had mogen zijn dan had je dat label nooit gekregen en was je gewoon een klasgenootje. En heel misschien was het vierde leerjaar wel een heel leuk jaar geweest voor ons beide. In plaats maar voor één van ons.

Anne Colette