I cannot not believe that real love is out there. That relationships do work and that the person(s) who you are meant to be with still exists. I don’t have a magic potion or spell and I certainly have not got a relationship that can speak for my theory. But I have witnessed real love and I just have to believe, I feel it in my bones when a talk about it. Like a deep inner knowing that love is not lost. Love is there in every single corner. But…

De meeste mensen willen een medaille voor het ‘druk zijn’, altijd maar blijven doorgaan. Het is alsof er van ons verwacht wordt dat je alles moet inslikken, en gewoon verder moet mee racen.  We zijn niet van staal, we zijn mens met alles wat daarbij komt kijken. Het streven naar perfectie, alle ballen hoog houden, en vooral met doen alsof wij alles op een rijtje hebben. Dat kan voor even, meelopen met een bende om daarna te merken dat je benen moe zijn. Moe van te doen alsof. Geloof me…

Wat ben ik blij dat het jouw laatste dagen zijn, 2022. Ik zal je vasthouden terwijl jij jouw laatste adem uitblaast, zachtjes in je oor fluisterend wat voor goeds jij voor mij betekende. Ik zal je bedanken voor alle inzichten en lessen en je liefkozend vervloeken voor alle absurd rotte dingen van het afgelopen jaar. Ik zou liegen als ik zeg dat ik het niet graag anders had gewild, niet anders zag. Oprecht geloof ik dat het zo moest zijn, dus leg ik mijn rebellie en het in opstand willen…

Burn-out. Ik had een mooie tekst geschreven over mijn burn-out. Maar ik voelde het niet. Iets in mij wilde roepen: het is gewoon heel kut. Het is vaak wachten tot het orkaangevaar is gaan liggen maar je toch midden in de storm zit. Het is wenen, roepen en zo moe zijn. Ik wou dat ik kon zeggen dat het mooi was en poëtisch. Maar in alle eerlijkheid was het lelijk en rommelig. Het waren alle gevoelens ineens en sommige dagen ook gewoon niks. De douche instappen en er nog meer…

Ze hadden je voor het raam in de rolstoel gezet. Een stereotiep beeld vond ik. In gedachten verzonken zat je met de rug naar ons toe. Onze stemmen brachten onrust in het tafereel dat zich voor ons afspeelde, maar je was zo blij om ons te zien. Ik vroeg me af of je zag wat er buiten allemaal gebeurde. Het konijntje dat vrolijk over het pad de struik in huppelde, de vos die er achteraan snelde. De bomen die dansten in de wind. Op dat moment wou ik in je…

Ik wil jou vasthouden en nooit laten gaan. Ik wil jouw geur, jouw lach, jouw knuffels in mij opnemen en ze diep in mijn hart laten zinken, het mij laten omarmen. Mijn leven begon met jou en nu eindigt de toekomst die ik mij altijd inbeeldde zonder jou erin. Mama, hoe moet ik op een dag zonder jou verder?   Kanker nam al elk stukje dat jou jou maakte én op een dag neemt het jou helemaal weg. Het stukje dat mij mij maakte, het stukje dat ons ons maakte,…

Daar liepen we dan, door je huis. Ooit vol warmte, vol herinneringen. Nu leeg. Jij was er plots niet meer en het was alsof jouw huis dat besefte. Alsof elke barst in de muur enkel nog kon wenen, het licht het huis niet meer opwarmde én elke herinnering vervaagde in het niets. Bompa liep verloren. Ik beeldde me in hoe hij elke ochtend wakker zou worden, zich omdraaide, naar jouw hand greep en dan plots besefte dat jij er echt niet meer was. Niet in het rusthuis én al helemaal…

Mag ik heel even je tijd voor een belangrijke boodschap? We hebben elkaar nu meer dan ooit broodnodig want ook qua mentale gezondheid is het voor vele vijf over twaalf. We gaan opnieuw een moeilijke periode tegemoet, letterlijk een donkere periode. In het voorjaar toen de eerste lockdown werd aangekondigd konden we het plaatsen, hadden we een vooruitzicht: de zomer, het mooie weer, de lange dagen én een eindmeet met versoepelingen. Nu gaan we naar een periode waar de dagen steeds korter worden en het weer donkerder. Een periode waar…