DE START

Klokslag middernacht en ik zat onder tafel twaalf druiven te eten. Hoopvol dat het nieuwe jaar wat mildheid zou brengen maar vooral voorzichtig uitkijkend naar mijn dertigste levensjaar.  

De afgelopen 366 dagen heb ik mij druk gemaakt over die nieuwe voordeur. Al de dingen die ik nog niet bereikt had maar wel wou op de tijdlijn van mijn leven. Daar kwam een vorm van rouw bij kijken om al die verlangens in mijn hart die tot nu toe nog niet tot uiting kwamen.

Daarnaast ook een beetje schaamte omdat ik dacht dat ik achterliep en niet mee was met hoe het leven wel moest zijn.

Het besef dat ik mijn eigen tijdlijn ben aan het vormgeven en de rust over dat alles kwam pas de laatste weken.

Als ik terugblik op 2024 dan kan ik maar één ding zeggen: het leven is onvoorspelbaar en elk moment dat je hebt met de mensen rondom jou is er eentje dat je moet koesteren.

Dit inzicht ging hand in hand met de angst die ik na de feestdagen weer enorm voelde: wat zou ik zonder al mijn lievelingsmensen moeten doen. Ik wil nog zoveel extra jaren en nog zoveel herinneringen maken en momenten delen.

2025 is de start van een nieuw decennium voor mij en ook een gewoon nieuw begin. Daar heb ik ontzettend veel zin in. Deze keer maakte ik mij tijdens de jaarovergang niet druk om 101 veel te hoog gegrepen voornemens. In mijn hart sloot ik wel drie intenties:

Mild zijn voor mezelf en mijzelf wat meer koesteren.

In het moment leven en daardoor intenser genieten van de mensen rondom mij.

Enkel ja zeggen op iets waar ik 100% voor kan gaan en er met de twee benen instaan anders is het een neen.

Met die drie intenties in mijn broekzak sta ik in de startblokken van 2025. Dag per dag zie ik wat er op mijn pad komt want voor het eerst wil ik niet per se weten wat de toekomst brengt.

Het vertrouwen is er en de goesting om gewoon te zijn in 2025 ook.

Gelukkig nieuwjaar en zoals mijn Bompa zou zeggen in het Tongers dialect: dat we nog veel mogen mogen.

Anne Colette