GELEENDE TIJD

Pietje de dood hijgt in onze nek. Elke keer komt hij aan de deur kloppen. Wij doen de deur open en smeken voor extra tijd. Hij staat het toe maar niet zonder een stukje mee te nemen van wat mijn mama mijn mama maakt. Niet zonder ons te doen rillen van onmacht en woede. Niet zonder ons te doen beven, dat dit wel eens de laatste behandeling zou kunnen zijn. De laatste wandeling naar de pijnbank.

Dan breekt een nieuwe dag aan, de zon schijnt en wij gaan door. Alsof hij ons niet elke dag recht in ons gezicht uitlacht. Alsof hij en kanker geen dikke vriendjes zijn. Die rustig zitten te kaarten tot er iemand verliest en ze dan uit woede iemand de dood in jagen.

Vaak vraag ik mij af wanneer hij aan de deur gaat staan en wij niks meer te offeren hebben. Wanneer het lichaam van mijn mama op is en mijn mama moe is. Wanneer de laatste strijd gestreden is, het laatste woord gezegd en de laatste knuffel is uitgedeeld.

Je leeft in een geleende tijd. Je weet dat de dag waar je niet aan wil denken, bij slecht nieuws elke keer wat dichter komt. Elke keer je net een beetje meer verstikt.

Op een dag zijn er enkel nog herinneringen. Heb je huidhonger naar iemand die er niet meer zal zijn. Maak je dingen mee die het liefst zou vertellen aan je eigen mama. Heb je een vraag over een recept, die altijd onbeantwoord zal blijven. Wil je gewoon nog één keer zo graag haar stem eens horen. Wil je ze voorstellen aan je kinderen.

Op een dag zal je een leegte ervaren in je leven. Maar nu nog even niet.

Wij hebben net tijd gekocht. Tijd waarin herinneringen maken kostbaar is, waar elk woord belangrijk wordt. Waar de diep gemeende ‘ik zie je graag’ meer van je tong rolt. Waarin humor een weg baant naar wat luchtigheid. Tijd waarin je niet al te vaak denkt aan de toekomst maar probeert te leven in het hier en nu. Waarin je een leven probeert op te bouwen waar geluk primeert. Dat is alles wat je kan doen en ons mama het liefst van alles zou willen. Gelukkige kinderen.

Anne Colette