MEDAILLE

De meeste mensen willen een medaille voor het ‘druk zijn’, altijd maar blijven doorgaan. Het is alsof er van ons verwacht wordt dat je alles moet inslikken, en gewoon verder moet mee racen. 

We zijn niet van staal, we zijn mens met alles wat daarbij komt kijken.

Het streven naar perfectie, alle ballen hoog houden, en vooral met doen alsof wij alles op een rijtje hebben.

Dat kan voor even, meelopen met een bende om daarna te merken dat je benen moe zijn.

Moe van te doen alsof. Geloof me vrij, zelfs na keihard tegen de muur te botsen, probeer je terug in dat jasje te passen. Het is makkelijker, ook voor je omgeving. Minder oncomfortabel. Het lijkt er soms ook op dat dat van je verwacht wordt.

Mensen vragen standaard niet de vraag ‘hoe gaat het met jou’ om een eerlijk antwoord te krijgen.

Ze vragen het uit verplichting en willen vooral niet geconfronteerd worden met een ander antwoord dan ‘goed en met jou’? Of iets kort, waar geen bijkomende vragen op hoeven te volgen. Het is moeilijk voor sommige om met iemands gevoelens om te gaan die dieper liggen. Het is oncomfortabel om met menselijkheid om te gaan.

Dat is net het mooiste wat er is: menselijkheid. Het weten dat we allemaal uniek zijn, het is op adem komen om te beseffen dat niemand perfect is en alle ballen in de lucht heeft.

Graag kies ik voor kwetsbaarheid, authenticiteit en ballen die vaak gewoon niet in de lucht zitten. Om gewoon te mogen zijn in een maatschappij die al veel te snel gaat.

Laat die medaille van ‘druk en perfect zijn’ maar zitten. Ik vraag liever aan iemand hoe het echt met hen gaat. Ik laat mijn ballen graag eens goed kletsen tegen de grond.

Niemand heeft alles op een rijtje. De grootste illusie van onze maatschappij is te denken dat perfectie effectief bestaat.

Anne Colette