PUNT

Ik zat op de fiets mijn haar fladderde in de wind. De route kende ik als mijn broekzak. Meer dan 100 keer had ik hem al gedaan de afgelopen jaren. Toch was dit de laatste keer dat ik hem zou doen met die bestemming als laatste halte.  

Ik was vrij, zo vrij als een vogel en ik kon doen wat ik wilde. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik mijn kracht terugnam en een duidelijke grens stelde. Toen had ik niet door dat deze stap het begin was van een nieuwe ik. 

Het was een verademing om thuis te komen in mijn lichaam. Om mijn leven vorm te geven zodat de ware ik kan schitteren. Om weer ruimte te maken om op ontdekking te gaan en mijn lievelingsmensen net iets dichter te trekken.

Elke dag ben ik dankbaar. Dankbaar om hier rond te wandelen op deze aardbol, dankbaar voor de mensen in mijn leven, dankbaar om te zijn wie ik ben.

Wat ik heb beseft is dat het geluk zit in helemaal jezelf te durven zijn en keuzes maken die nauw aan je hart liggen. Niet meer jezelf kleinhouden maar je net laten zien en je dromen mooi en kleurrijk als ze zijn vast te pakken.

Het is een proces maar als je de eerste stap zet en je loswrikt van alles wat je niet dient en kleinhoudt, dan gaat de rest, zo lijkt het, haast vanzelf. Je kan dan niet anders dan de versie zijn die diep in jezelf verscholen zat.  

Het eindpunt van dit verhaal bracht zoveel opluchting met zich mee en wat daarna gebeurde was mooi en magisch. Iets wat ik met weinig woorden kan beschrijven.  

Het voelde goed om er een punt achter te zetten. Geen komma, geen open einde of een cliffhanger.
Het is afgesloten. Het is klaar. Tijd voor een nieuw hoofdstuk in het boek van het leven.

Anne Colette