VOOR JOU, LIEVE BONNE

Daar liepen we dan, door je huis. Ooit vol warmte, vol herinneringen. Nu leeg. Jij was er plots niet meer en het was alsof jouw huis dat besefte. Alsof elke barst in de muur enkel nog kon wenen, het licht het huis niet meer opwarmde én elke herinnering vervaagde in het niets. Bompa liep verloren. Ik beeldde me in hoe hij elke ochtend wakker zou worden, zich omdraaide, naar jouw hand greep en dan plots besefte dat jij er echt niet meer was. Niet in het rusthuis én al helemaal niet meer thuis. Plots proefde ik het zout van mijn tranen in mijn mond en kwam het gevoel van je leegte pas binnen.

Enkele momenten nadat je gestorven was, stonden we met ons gezinnetje en bompa in een kringetje. Er was een tafel met koffie en koekjes voorzien. We keken elkaar allemaal aan en moesten spontaan lachen. Lachen met tranen omdat je die situatie zo komisch had gevonden, je ons zou zeggen dat het zo beter was. Dat je rust vond, dat je blij was dat je tante Paula & je ouders zou terugzien. Naar wie je zo hard zocht in je momenten van verwarring.

Ik wist toen niet dat wij je elk jaar een beetje harder zouden missen. Dat we meer en meer zouden verlangen naar je warmte & naar je knuffels. Dat we je bij belangrijke gebeurtenissen gewoon nog één keer willen horen zeggen hoe fier je op ons bent.

Ik wou dat ik toen je leefde nog meer had gezegd hoe trots ik op je was, hoe ongelooflijk graag ik je zag. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat jij dit wist net zoals ik wist dat jij ons zo graag zag.

Oh Bonnie, als je eens wist hoe hard we naar jouw warmte verlangen.

Anne Colette