BROODKRUIMELMEISJE
We nemen in het leven vaak genoegen met. We slikken, stellen ons niet te veel vragen, zijn sterk, strijdvaardig en veerkrachtig en gaan gewoon door. We zijn flink.
Een baby wordt geboren en is net als een witte pagina in een boek. Enkel het DNA is op voorhand bepaald maar de rest zoals als onze overtuigingen, zelfbeeld, waarden en normen, etc liggen nog helemaal open. Hoe meer we groeien, worden die pagina’s gevuld en worden we gevormd door gebeurtenissen in de omgeving waar we dagelijks in vertoeven (school, opvoeding, hobby’s, de maatschappij).
Wij kunnen op jonge leeftijd nog niet alles zelf filteren of reguleren om te zien of ons zelfbeeld, overtuigingen en de waarden en normen, … die we hebben meegekregen ook wel effectief bij ons passen als persoon.
Dus leven we het grootste gedeelte van ons tijd hier op aarde in het vakje dat ons is toebedeeld door de omgeving waar wij in vertoeven.
Hoe ouder je wordt hoe meer je stukje bij beetje je van alle deeltjes gaat ontdoen die niet meer bij je passen. Toch zijn er delen die hardnekkiger blijven plakken dan andere door een reeks gebeurtenissen in je leven en je omgevingen. Helaas zorgen die ervoor dat we in dat toebedeelde vakje blijven steken en ons klein houden binnen die figuurlijke muren. Waar overtuigingen over jou van anderen je achtervolgen als spookbeelden.
Dan plots besef je op een dag dat je eigenlijk genoegen aan het nemen bent met broodkruimels. Want in je kracht gaan staan en dus durven dromen van een heel brood dat heb je nooit geleerd en is eng. Je was blij met dat vakje en alles wat je had gekregen en dat is heel nobel.
Je wou vooral niet te gulzig leven, je wou niet te veel zijn of te veel vragen. Je hield je klein zodat je als een grijze muis opging in de massa.
Maar iedereen verdient het hele brood en vooral een kleurrijk bestaan. Iedereen mag moet het hoogste geluk nastreven en in zijn kracht gaan staan. Iedereen moet gulzig kunnen leven met veel goesting om dat broodje achterna te gaan.
Lange tijd was ik dus een broodkruimelmeisje. Er moest maar een kruimeltje aan hoop of liefde zijn en ik was gelukkig. Maar misschien is het tijd om naar het totaalplaatje te kijken, de spiegels te zien voor wat ze zijn en niet meer voor de kruimel gaan maar voor het hele brood.
Begrijp met niet verkeerd! Ik heb nog steeds niet veel nodig om gelukkig te zijn (kleine gelukskes for the win). Maar ik neem niet meer genoegen met, ik laat me niet meer kleinhouden door dat vakje of mijn programmatie. Ik ben zoveel meer waard en jij beste lezer, jij ook.
Zorg dat je niet je hele leven broodkruimels aan het rapen bent want dan mis je dat brood dat zo voor je neus staat te blinken. Klaar om met je levensgulzigheid in te bijten.
Anne Colette
