OUDERS
Het liefst steek ik mijn gezin in mijn broekzak. Zo heb ik ze altijd bij mij en weet ik dat ze veilig zijn. Ik moet toegeven dat mijn ouders ons veel gemakkelijker hebben losgelaten dan ik dat voor hen zou kunnen. Ik grap wel eens dat ze nooit naar het buitenland mogen verhuizen omdat dat te ver is. Andersom zouden ze dat geen probleem vinden.
De band met je ouders is iets speciaal. In mijn geval is het onvoorwaardelijke liefde, ook al was ik toen ik klein was soms bang na een woordenwisseling of een moeilijk gesprek dat het misschien toch niet zo zou zijn. Waar mijn ouders mij dan altijd geruststelde. Het maakt gewoon deel uit van de relatie. Elkaar graag zien is elkaar blijven vinden ook in de moeilijkere momenten.
Hopelijk op een dag, als het mij gegund is, zal ik aan de andere zijde staan. Dan pas zal ik weten welke uitdagingen het ouderschap met zich meebrengt. Hoe makkelijk het is om nu te zeggen wat je toen nodig had met de kennis en de groei van het heden in je achterzak.
Het zal vloeken worden, fouten maken en eens goed lachen met jezelf omdat je dacht dat je het makkelijk anders zou doen. Het is geen walk in de park en kinderen spiegelen je, brengen delen in jezelf naar boven die je misschien liever niet wil aankijken. Tegelijkertijd geven ze je ook nieuwe perspectieven en een portie liefde die net zo onvoorwaardelijk is als de jouwe voor hen.
Ik zal hetgeen meenemen dat ik koester van mijn eigen ouders. De liefde, de warme thuis, altijd te veel eten, de open deur en de warme omhelzing als het allemaal te veel is, je lievelingsdingen die spontaan tijdens je bezoek verschijnen (leve rijstvlaai), het openstaan voor onze meningen en het uitdagen van onze gedachten of overtuigingen. Het stimuleren van op je eigen benen staan en durven gaan voor wat je graag wil, hard werken en genieten van de kleine dingen. De open en soms moeilijke gesprekken. De waarden en de normen die ze ingebed hebben in mijn zus en mij.
We hebben het misschien iets te vaak over wat we anders zouden doen of wat we hebben gemist. Maar ik kan u zeggen dat mijn ouders hun hele leven hebben gegeven voor hun kids. Zij zien ons ontzettend graag. Wij hebben nooit iets tekort gehad en weten dat wat er ook gebeurt wij een warm opvangnet/nest hebben waar we op kunnen terugvallen. Dat is het allerbelangrijkste en ik kan dat gevoel niet met woorden omschrijven.
Soms verlies ik wel eens mijn geduld met mijn ouders. Ik vraag hen om ons te zien voor de persoon die we nu zijn maar zien wij ze wel? Zien wij dat net zoals ons zij ook mooi en complex zijn. Niet in één woord te vatten. Als we onszelf leren omarmen moeten we dan ook niet onze ouders leren omarmen en het kind dat in hun zit.
Want dat kleine kind zit ook in elk van ons. Wij zijn een samensmelting van beide. De eigenschappen die we van hen niet zo top vinden, maken soms ook deel uit van onze eigenschappen. Ook de fantastische karaktereigenschappen waar we onszelf krediet voor geven komen van hun DNA.
Waarom altijd die eigenschappen of delen wegduwen, waarom niet omarmen en met mildheid kijken naar. Zonder onze eigen waarheid te verloochenen.
Ouderschap is eigenlijk een uitnodiging tot oneindige groei. Zowel ouders als kind groeien verder. Tijdens die periode wordt er geen enkel steentje niet omgedraaid of gewikt en gewogen. En als je een dochter zoals mij hebt, een over(denker), analyseerder,101 vragenkind maar vooral ook een spiegel of uitdager dan belooft het soms wel echt een pittige groeicurve te zijn.
Mijn ouders leerden mij dat gewoon ergens voor gaan en het gaandeweg uitzoeken het best werkt.
Dat probeer ik nu ook te doen, als de (over)denker het in mij toelaat.
Dankjewel Mama & Papa.
Anne Colette
